Capibara

Vanaf Ilha Grande gaan we terug naar Rio, waar we nog een dag aapjes kijken op de stranden, en waar we nog één keer “all we can eat” eten bij Marius.

Op donderdag 1 maart vliegen we eerst van Rio naar Sao Paolo, en vervolgens van Sao Paolo naar Amsterdam, waar we op vrijdag 2 maart landen en worden verwelkomd door onze familie.

Het zit er weer op, na (bij benadering):

• 20 weken, met 19 weken mooi weer en 1 week regenachtig
  
• 8 landen
  
• 16 vluchten
  
• 200 taxiritten
  
• 100 hotels
  
• 40 busritten
  
• 20 boottochtjes
  
• 23 musea
  
• 6 weken poeperij (opgeteld en samen)
  
• 5 nieuwe onderbroeken
  
• 12.000 lama's en alpaca's
  
• 10.000 flamingo's
  
• 1.000 guanaco's en vicuna's
  
• 12 haaien
  
• 153 schildpadden
  
• 125 cavia's (63 levend, 62 aan het spit)
  
• 5 keer vals geld
  
• 17 keer stroomuitval (of helemaal geen stroom)
  
• 73 keer Guantanamera en Condor Pasa op de panfluit
  
• 4000 foto's
  

Het uitzicht waarmee we afscheid nemen van Rio, maar eigenlijk van heel Zuid-Amerika.

Ons huis is mooi versierd met o.a. een prachtige slinger van Aimée.

We hadden nog plek voor een best wel groot aantal punaises op onze wereldkaart.

De laatste twee weken laten we de teugels helemaal vieren en gaan we echt op vakantie. We gaan eerst drie dagen naar Angra dos Reis, tweehonderd kilometer onder Rio, op het vaste land aan de Costa Verde, de groene kust. Ons hotel ligt aan een aardig strand dat tijdens Carnaval helemaal vol ligt. De hele dag horen we (heel hard) muziek met teksten over “Carnaval y Futebol” (uit te spreken als “Voetjebol”). Het is gezellig. In Angra gaan we naar een Carnavalsoptreden, dat om twaalf uur ’s avonds begint, maar waar de muziek ons eerlijk gezegd niet lang kan bekoren; het is geen samba met sambadanseressen, maar meer een soort moderne dansmuziek met veel rappen. De Brazilanen gaan wel uit hun dak.

Vervolgens gaan we een week naar het eiland Ilha Grande, op een uurtje varen van Angra. Het eiland is een paradijs, met de mooiste stranden van Brazilië, heuvels met jungle, en een toeristisch dorpje met een paar aardige restaurants. We willen eerst vier nachten blijven, maar we verdubbelen ons verblijf.

We wandelen er een paar keer door de jungle, maar vaker nemen we een bootje dat ons in drie kwartier naar het strand van Lopes Mendez brengt, waar we zwemmen in kristalhelder water en poedelen in de sterke branding. Op het strand nemen we een paar keer de afgelopen reis door. We hebben er erg lang voor nodig. Twee keer worden we tijdens onze evaluaties gestoord door een tiental Mico’s; aapjes die niet groter zijn dan een centimeter of twintig (aangevuld met gestreepte staartjes van nog eens twintig centimeter).

Het strand van Angra dos Reis

Carnaval in Angra dos Reis

De stranden van Ilha Grande

Je moet goed kijken, maar hier zie je één van de aapjes die we op het strand van Lopes Mendez zagen.

Het bootje waarmee we naar Lopes Mendez gaan.

Het uitzicht tijdens een van onze wandelingen door de jungle van Ilha Grande.

De tuin van ons hotel met het mooie uitzicht.

We vliegen van Foz de Iguacu, aan Braziliaanse kant, in anderhalf uur met TAM naar Rio de Janeiro. We stijgen overigens pas op nadat er eerst een uur grondig naar de luchtregulering in het vliegtuig is gekeken, want er schijnt iets te haperen.

We gaan dus naar Rio, en dat voelt best een beetje spannend. We hebben namelijk diverse verhalen gelezen en gehoord over Rio, waarin de onveiligheid iets te vaak wordt genoemd. Er worden ongeveer drieduizend mensen per jaar vermoord en er zijn wijken waar de politie en het leger niet eens naar binnen durven. Bovendien hebben we een hotel gereserveerd in de wijk Copacabana, waar het volgens onze reisboeken ook niet altijd even veilig is, en waar je nooit iemand moet vertrouwen.

Omdat we ook hebben gehoord dat er zelfs oorbellen uit oren worden getrokken, nemen we het zeker voor het onzekere; we stappen zonder sieraden en piercings uit het vliegtuig. De taxirit van het vliegveld naar het hotel stelt ons niet erg gerust; bij elke afslag staat een politiewagen met zwaailicht en een paar zwaarbewapende agenten.

Gelukkig blijkt ons hotel prima, kan de kamerdeur op slot, en hebben we een grote kluis. Vanaf ons balkon werpen we een voorzichtige blik op het strand van Copacabana. We eten toch maar in het restaurant van het hotel.

De volgende dag wagen we ons op straat. Voor het eerst nemen we niet de grote fotocamera mee, die we in de kluis hebben gelegd, maar gaan we op pad met een kleine camera, die onopvallend meegaat, verstopt onder een T-shirt. Schichtig lopen we vanaf het hotel door een aantal winkelstraten richting de Copacabana boulevard, en eigenlijk worden we door niemand lastig gevallen. De spanning ebt weg.

Het strand is erg mooi en ligt lekker vol. De boulevard is 5 kilometer lang, heeft een opknapbeurt gekregen, en ziet er erg netjes uit, met mooie stalletjes waar kokosmelk met een rietje uit een kokosnoot kan worden gedronken. Naast de boulevard loopt een fietspad waar tientallen mensen joggen. Het voelt totaal niet onveilig.

Rio heeft geen bijzonder mooi historisch centrum, maar heeft wel de bovengenoemde stranden, het bij voetballiefhebbers bekende Maracana stadion, én twee van de mooiste uitzichtpunten ter wereld; de Corcovado, waar een witte Christus op zo’n 900 meter hoogte zijn zegen aan de stad geeft, en het Suikerbrood. We bezoeken beide wereldberoemde heuvels en het uitzicht is er inderdaad schitterend. Rio blijkt, landschappelijk gezien, de mooiste stad van de reis. De stad is gebouwd op de flanken van tientallen heuvels, die in de oceaan afdalen. Op een aantal heuvels groeit nog ongerept Atlantisch oerwoud, maar op de toppen van veel meer heuvels liggen de favelas, de sloppenwijken, waar 4 miljoen mensen wonen. Aan de voet van de heuvels liggen de baaien met prachtige lange stranden, zoals Copacabana, Leblon en Ipanema (waar een appartement met uitzicht op zee al snel meer dan een miljoen euro kost). Langs de stranden torenen hoge flats tot zover je kunt kijken.

We gaan richting het einde van de reis en we verlagen langzaam ons tempo. In Rio genieten we daarom ook van de stranden. Het is er erg gezellig. Ook de restaurants in Rio zijn prima. Het is in Brazilië de gewoonte om naar een buffetrestaurant te gaan. We smullen o.a. in “all you can eat” restaurant Marius (met absoluut het beste eten van de reis) en in een restaurant waar je je bord vult met om het even wat, om vervolgens een vast bedrag per kilo te betalen.

Omdat we vantevoren nogal huiverig waren qua veiligheid hebben we gepland dat we Carnaval niet in Rio doorbrengen, waar we op dat moment best wat spijt over hebben. We verlaten Rio op vrijdag 16 februari, het begin van Carnaval.

De boulevard en het strand van Copacabana.

Het uitzicht vanaf Corcovado

Het uitzicht vanaf het Suikerbrood.

Het centrum van Rio.

Ik zit nu voor de tweede keer hetzelfde verhaal in te tikken. In dit internetcafé heb ik er echter alle vertrouwen in dat de stroom niet uitvalt. Ik zit nu in een erg gezellig internetcafé, versierd met prachtige zelfgemaakte slingers (welkom thuis), diverse leuke kaarten en fleurige bloemen. Het enige ‘nadeel’ is dat ik nu beneden zit en Richard boven, deze scheiding is in de laatste 5 maanden weinig voorgekomen.

Maar goed, dan nu toch nog een stukje verslag. Vanuit Tucuman hebben we een lange reisdag. We vliegen eerst terug naar Buenos Aires, daar stappen we over in een ander vliegtuig naar Posadas, waar we nog een taxi nemen om ons in een uur naar San Ignacio te rijden. We hopen van harte dat dit het laatste taxiritje is waarbij we ons hart weer moeten vasthouden. De snelheid is weer erg hoog en inhalen voor heuvels of bochten blijkt gewoon mogelijk.

San Ignacio is een klein dorp dat op zich niet veel voorstelt, maar het is bekend vanwege de ruïnes van San Ignacio Mini. Dit is de best bewaarde en de grootste jezuïetenmissie van Argentinië. In dit gebied bevinden zich verschillende jezuïetenmissies; nederzettingen van tot het christendom bekeerde indianen. Rond 1600 vond er een ingrijpende verandering plaats in de onderdrukking van de indianen. De Jezuïetengemeenschap kreeg de rol als bestuurder van de missies waar de vreedzaam bekeerde indianen werden ondergebracht. De missie in San Ignacio was een echt dorp, met een klooster, kerk, werkplaatsen e.d.

Na onze aankomst in San Ignacio brengen we een bezoek aan de ruines. Deze zijn nog zo goed bewaard dat we gemakkelijk een beeld kunnen vormen van hoe de missie er rond 1600 uit moet hebben gezien. De omgeving is prachtig met rondom een dicht woud dat doet denken aan de jungle, mede omdat hier ook ineens weer meerdere muggen zitten. Bovendien is het hier ook ineens heel erg vochtig warm. We hebben de hele reis nog niet zo hoeven zweten (als we niets doen) als hier in San Ignacio.

Als we terug lopen naar ons hotel zien we langs de weg een bord waarop wordt aangekondigd dat San Ignacio vanavond carnaval viert. We verwachten er niet veel van, maar aangezien er verder ook niets te doen is, kopen we 2 kaartjes voor een bezoek aan de parade. Het is onduidelijk hoe laat het begint, maar volgens de dame van ons hotel start het rond 22:00 uur. We zitten om 21:00 uur, als enige, op een terrasje langs het dans-parcours waar we een pizza willen bestellen. Terwijl we net zitten valt echter de stroom uit, het is ineens aardedonker. We moeten dus ook nog even wachten op onze pizza. Als na een uur de lampen weer aangaan, krijgen we ook binnen 10 minuten een pizza. Dat is vreemd, we hadden namelijk nog helemaal geen kaart gezien en dus ook nog geen pizza uitgezocht. Maar bij nader inzien blijkt dat niet zo vreemd, het ‘restaurant’ heeft slechts één soort diepvriespizza’s. Het smaakt nergens naar, maar het vult.

Rond 22:30 wordt het langzaam iets drukker, maar er gebeurt nog weinig. Om 23:00 zijn we het wachten wel zat, maar het wordt toch nog steeds drukker, dus we houden nog even vol. We zien ook steeds meer mensen lopen met spuitbussen met schuim. Blijkbaar vinden ze het hier leuk om elkaar met schuim ‘nat’ te spuiten. Ook wij krijgen af en toe wat schuim over ons heen. Om 23:30 uur gaan eindelijk de hekken open. Er verschijnt een groepje danseressen, variërend in leeftijd van 4 tot 30 jaar, in prachtige glinsterende bikini’s en veren op hun hoofd. Daarachter loopt een groep jongens die muziek maken, met vooral veel trommels. Daarna gaan de hekken weer dicht. Na 10 minuten gaan de hekken opnieuw open en komen er weer 2 groepen; eerst danseressen en dan weer de muzikanten, nu ook nog gevolgd door een versierde wagen met Prinses Carnaval. Waarschijnlijk zijn het telkens groepen per wijk of per dansschool. Wij zien zo ongeveer 8 verschillende groepen voorbij komen en zijn verbaasd waar al deze mensen vandaan komen. En dan te bedenken dat het eind nog niet in zicht is. Vooral de danseressen zien er erg mooi uit, bovendien kunnen ze, in onze ogen, erg goed dansen. Toch gaan wij om 1:30 uur als één van de eersten naar bed. Wij moeten morgen weer vroeg op om de bus van 8:00 uur naar Puerto Iguazu te halen. We horen echter dat de muziek nog tot diep in de nacht doorgaat.

Wij staan dus inderdaad de volgende dag om 8:00 uur bij de bushalte voor een rit van 6 uur naar Puerto Iguazu. We gaan hier naar de watervallen van Iguazu. Iguazo betekent ‘groot water’ in Indianentaal. Dit is geen slechte naam als je bedenkt dat over een afstand van 2,5 km 275 watervallen naar beneden storten, variërend van smalle slierten tot brede stromen water. Met een hoogte van 72 meter zijn ze zelfs hoger dan de Niagara watervallen (47 m). Daarbij geldt dat de watervallen van Iguazu rondom omgeven zijn door een prachtige jungle. Dit betekent dat je als bezoeker via verschillende wandelpaden door de jungle langs de verschillende watervallen kunt wandelen. Tenslotte geldt nog dat de watervallen voor twee derde in Argentinië liggen en voor een derde in Brazilië en grenst het ook nog eens aan Paraguay.

De eerste middag bezoeken wij de watervallen aan de Braziliaanse zijde. Hier maken we een mooie wandeling door de jungle die eindigt op een voetgangersbrug onder aan de watervallen, midden in de zogenaamde duivelskloof. Het water klettert met een enorm geweld naar beneden, waardoor er veel water opstuift en wij behoorlijk nat worden. We krijgen deze middag al een goed beeld van de watervallen. Volgens de boeken is het panorama aan de Braziliaanse kant ook het best. Op onze wandeling terug zien we meerdere coati’s, dit zijn neusberen die hier in het wild leven. Later blijkt dat we deze coati's hier nog veel gaan zien en dat ze wat aandacht, en vooral eten, van mensen wel leuk vinden.

De volgende dag brengen we een bezoek aan de Argentijnse zijde van de watervallen. Aan deze kant is het mogelijk om nog meer wandelingen te maken, zowel onderlangs als bovenlangs. Wij maken alle mogelijke wandelingen en zien naast héél veel water ook nog prachtige vlinders, neusberen, 2 apen en een krokodil.

Aan het eind van de dag hebben we ook nog tijd om van het prachtige zwembad van ons hotel te genieten. Wij slapen hier in stijl met een zwembad met een eigen waterval. Wat wil je nog meer? De laatste dag gaan we nog één keer naar de watervallen om nog een mooie wandeling door de jungle te maken. Dit keer naar een kleine waterval die door slechts weinig toeristen wordt bezocht en waar we dus vooral lekker rustig kunnen lopen.

De ruïnes van San Ignacio Mini

Carnaval in San Ignacio

De watervallen van Iguazu aan de Braziliaanse zijde.

De coati's bij de watervallen.

De watervallen van Iguazu aan de Argentijnse zijde.

Een mooie vlinder waarvan je er vele zag.

Ons zwembadje met eigen waterval.

Vol goede moed waren we gisteren begonnen met een update van het verslag, maar helaas viel de electriciteit uit (de 3e keer die week). We verloren daardoor onze teksten...

Omdat jullie natuurlijk willen weten hoe de laatste weken zijn verlopen, willen we jullie vragen om nog een paar dagen geduld te hebben. Als beloning staan de foto´s er dan wel meteen bij.

Morgen (28-2) is onze laatste dag van de reis. We zijn nu in Rio, en vliegen donderdag naar huis, om daar vrijdag aan te komen.

Adios,
Anje y Richard