Salta en noordelijke omstreken

De vervolgplanning heeft de nodige hoofdbrekens gekost. Totnogtoe was de route redelijk eenvoudig. We wisten wat we wilden, waar het was, en hoe we er konden komen. Vanaf Buenos Aires wordt het ineens lastiger. Wat willen we eigenlijk nog zien in de komende periode? Hoe plakken we dat een beetje handig aan elkaar vast? We kunnen doorsnellen naar Brazilie, of niet. We kunnen nog een extra stukje Argentinie doen, of niet. We kunnen via Uruguay naar Brazilie, of niet. We kunnen gewoon naar huis gaan, of niet. Die laatste optie valt overigens redelijk snel af...

Uiteindelijk kiezen we voor een extra week in Argentinie, in het noordwesten van het land, aan de kant waar de Andes loopt. We lopen daarmee het risico dat we in herhaling gaan vallen, omdat we de Andes streek al gezien hebben, maar ja, je weet pas zeker hoe iets er uit ziet als je het ziet.

We vliegen daarom toch naar Salta, een stad van zo´n tweehonderdduizend inwoners. Het historische centrum valt een beetje tegen. We hadden al mooiere steden gezien. We gaan er nog met een kabelbaantje naar boven, maar het uitzicht valt wat tegen. We hadden al van mooiere uitzichten genoten.

Vanuit Salta gaan we met de bus naar het noorden, richting Bolivia. Het landschap is wel mooi, maar we hebben het idee dat we al eerder iets dergelijks hebben gezien. We slapen in Tilcara, een echt Andes dorpje, maar we hebben het idee dat we al authentiekere Andes dorpjes hebben gezien. We bezoeken de Pucara van Tilcara, een oude Indianenvesting uit het jaar zevenhonderd, maar we hebben het idee dat we al indrukwekkendere vestingen hebben gezien. Zelfs de muziek in Tilcara klinkt als de panfluitmuziek die we eerder hoorden, en natuurlijk vliegt er in de muziek weer vaak een Condor over (het bekende deuntje ´El Cóndor Pasa´). Anje kijkt naar Richard, Richard kijkt naar Anje, en we hebben allebei het idee dat we elkaar ook al eerder gezien hebben.

´s Avonds eten we samen in een leeg restaurant, want Boca speelt tegen Riverplate. De band die ons is beloofd komt niet eens opdagen. Of toch? Voor we het weten zitten we mee te zingen en te klappen met een band van vijftien jongeren uit Chili, Bolivia en Argentinie, die samen op tradionele instrumenten de mooiste Andes muziek laten horen. Nummers van de hoogvlakte die we nog niet kenden, en erg mooi zijn, soms zelf ontroerend. Ineens is het ommetje naar noordwest Argentinie helemaal geslaagd.

De volgende dag bussen we verder naar Humauaca, het meest authentieke Andesdorp van Argentinie, gelegen op drieduizend meter hoogte. We vallen met onze neus in de Andesboter, want het is 2 februari en dan viert het dorp de jaarlijkse processie van La Nuestra Señora de la Candelaria, de heilige dame van het dorp. We horen de pastoor preken over het belang van geloven en feesten, en we zien gaucho´s door het dorp rijden. In de loop van de middag wordt de heilige Señora door het dorp gedragen, en wordt ze (soms emotioneel) uitgewuifd met witte zakdoekjes. Als het zo doorgaat wordt het ommetje naar noordwest Argentinie misschien zelfs nog wel het leukste ommetje van de reis.

Vanuit Humauaca nemen we de bus weer terug naar Salta, en maken we ons op voor een paar dagen naar het gebied ten zuiden van Salta.

Eén van de kerken in Salta

De Pucara van Tilcara

Nogmaals de Pucara van Tilcara met op de achtergrond de gekleurde bergen die we in dit gebied veel zien.

Een onverwacht mooi optreden in het restaurant in Tilcara. Dit is overigens een klein deel van de band, de hele band past niet op één foto.

De plaatselijke kroeg in Tilcara

Het paard van één van de gauchos in Humauaca

Een leuk straatje in Humauaca

Wat sfeerbeelden van de jaarlijkse processie van La Nuestra Señora de la Candelaria.