January 2007

Na Chiloë, leveren we de auto in op het vliegveld van Puerto Montt, een leuke havenstad in midden Chili en poort voor cruises naar het zuiden van Chileens Patagonië.

Wij gaan vandaag via diverse boot- en bustochten van Puerto Montt in Chili naar Bariloche in Argentinië. De tocht is supertoeristisch en flink aan de prijs, maar erg fraai. We gaan eerst een paar uur met de bus vanuit Puerto Montt, via het mooie ("Duitse") Puerto Varas, langs de oevers van het grote Lago Llanquihue, naar Parque Nacional Vicente Pérez Rosales, waar we de prachtige waterval La Novia zien met op de achtergrond de Osorno vulkaan.

We verlaten de bus halverwege de ochtend en stappen met 306 andere passagiers op een grote catamaran, die ons gedurende anderhalf uur naar de overkant van het Lago Todos Santos vaart. Het water is azuurblauw. De oevers van het meer zijn onbewoond, begroeid met naaldwoud, en lopen omhoog in de richting van een aantal besneeuwde vulkanen.

We arriveren in Peulla, op de grens van Chili naar Argentinië, waar we vervolgens via een tweede busritje, een tweede boottochtje, een derde busritje en een derde boottochtje, afgezet worden in een prachtig gelegen haventje van het Lago Nahuel Huapi, waarna we met onze vierde en laatste busrit bij ons hotel in Bariloche worden afgezet.

Beelden zeggen meer dan ik:

Bootje nummero uno:

De Osorno vulkaan vanaf Lago Todos Santos:

Nog even in Chili:

Voldoende fraaie vergezichten:

p.s.: we hebben de vorige lichtingen foto´s op DVD laten branden in plaats van op CD, wat op zich wel efficiënt is, maar helaas hebben de meeste computers in de Internetcafé´s geen DVD lezers. Veel beeldmateriaal houden jullie daarom tegoed. Bij het vorige verslag over Chiloë hebben we inmiddels ook wat foto´s gezet.

Pucon was een leuk stadje en een prima plaats om een paar dagen te blijven. Er is veel te zien en te doen. Maar wij verlaten Pucon en gaan naar Valdivia. Het eerste stuk rijden we een prachtige route langs een aantal meren. Het uitzicht is weer erg mooi en wordt toch nog steeds niet saai.

Valdivia is vernoemd naar de eerste gouverneur van Chili, Pedro de Valdivia. Valdivia is een mooie stad die vooral bekend is vanwege de mooie rivieren waar je boottochten kunt maken. Wij willen echter vandaag nog een deurtje verder en beperken onze stop tot een korte wandeling door het centrum en langs de boulevard van de rivier Rio Calle Calle. Voor een kortere boottocht rijden wij eerst met de auto naar Niebla. De weg loopt langs de rivier, zo krijgen we toch een goed beeld van de mooie omgeving van Valdivia. Net voorbij Niebla stroomt de rivier in de zee. In Niebla nemen we een boot naar Corral, een leuk tochtje van 20 minuten. In Corral bezoeken we het fort, maar dat stelt niet heel veel voor. Wel hebben we hier een mooi uitzicht op de rivier met de eilandjes.

Vanuit Corral gaan we met een ander bootje naar het eiland Mancera. Voor een wandeling over het eiland hebben we vandaag geen tijd, ook hier bezoeken we alleen het fort. Het fort is nog voornamelijk een ruïne, maar het ligt op een mooie plek met een mooi uitzicht over zee.

Wij vervolgen onze rit naar Puerto Varas. Het is al avond als we daar aankomen. Gelukkig vinden we toch nog vrij gemakkelijk een leuke kamer in een soort pension met de naam Villa Germania. We zien in deze omgeving erg veel Duitse invloeden.

Aangezien het inmiddels tot bijna 22:00 uur licht is, kunnen we Puerto Varas ook nog in het licht bekijken. Het is een leuk stadje aan een meer. Wij komen hier over 2 dagen terug voor onze tocht met de boot/bus naar Bariloche (Argentinie). Min of meer toevallig komen we terecht in een leuk restaurant, op palen boven het meer, waar we ook nog eens erg lekker eten.

Vauit Puerto Varas vertrekken we de volgende ochtend naar het eiland Chiloë. Chiloë is na de Falklands het grootste eiland van Zuid-Amerika. Al zeer vroeg werd het eiland veroverd door de Spanjaarden waardoor het lange tijd geïsoleerd bleef. In die tijd ontwikkelde Chiloé een eigen cultuur, een mengsel van Spaanse en Mapuche invloeden. Volgens onze reisgids hangt er ook nu op Chiloë nog steeds een aparte sfeer.

In Pargua nemen wij de veerboot naar Chacao op Chiloë. Het is een leuke overtocht van ongeveer 20 minuten. Terwijl we varen zien we rond de boot veel zeehonden en ook pinguins voorbij zwemmen.

Chacao is een klein plaatsje met een leuke kerk die we even bekijken. Op Chiloë heb je erg veel verschillende kerken. We hebben een boekje met plaatjes van al die kerken, maar we besluiten alleen de kerken op onze route te bekijken.

Onze eerste stop is in Ancud. Het was mogelijk om onderweg een afslag naar zee te maken om een kijkje te nemen bij de oestervangst. Chiloe staat ook bekend vanwege de goede oesters. Er schijnt aan de kust een restaurant te zijn waar je heerlijke oesters kunt eten. Je kunt er echter alleen komen via een onverharde weg. Met onze Corsa hebben we slechte ervaring met het rijden over een onverharde weg. We hebben al geconcludeerd dat we een erg lage onderkant hebben. We nemen dus geen risico meer en beperken ons tot de verharde weg. Bovendien houden we toch niet van oesters, maar dat terzijde. Het betekent ook dat we geen bezoek zullen brengen aan de zogenaamde Pegeuineria. Hier komen de pinguins aan land en kun je ook jonge pinguins zien. Het is jammer dat het voor ons niet toegankelijk is, maar hopelijk gaan wij de komende dagen in Patagonië nog heel veel pinguins zien.

Ancud is een wat groter stadje aan de kust. We maken een wandeling door het centrum, het is aardig maar niet heel bijzonder. We vinden wel een leuke plek voor een picknick met uitzicht op zee. Na Ancud rijden we richting Castro. Het is een route van een kleine 100 km die eigenlijk wel een beetje saai is. Overweg zien we dat er veel houtkap is waardoor er veel kale plekken zijn. We stoppen we nog kort in het plaatsje Dalcahue. Hier kun je boottochtjes maken, maar het zag er niet naar uit dat dat ook nog mogelijk was aan het eind van de middag. We maken een foto van de kerk en rijden door naar Castro. Castro is de hoofdstad van Chiloë en wat ons betreft ook de leukste stad. Op een aantal plaatsen, aan de rand van de stad, staan gekleurde huizen op palen boven het water; palofito´s. Het zijn prachtige plaatjes.

Voor onze overnachting op Chiloe vinden we een erg leuke cabaña zo´n 8 km buiten Castro. Vooralsnog is dit de leukste overnachtingsplaats van deze reis. Het is een gezellig huisje, met open haard en een prachtig uitzicht over de baai. Voor de deur hebben we ook nog een zwembad, maar daarvoor is het helaas te koud. Maar het is een prima avond voor een fles wijn bij de open haard en dat doen we dus ook.

De volgende ochtend rijden we dezelfde weg terug naar de pont. De Panamericana is namelijk de enige verharde weg van noord naar zuid over het eiland. Het is hier echter niet meer de Panamericana zoals we die tot Puerto Montt hadden. Hier is het een 2-baansweg, wat bij ons de ´provinciale weg´zou zijn. Ook na de pont hebben we dezelfde weg terug tot Puerto Montt. Wij rijden tot het vliegveld van Puerto Montt, daar leveren we onze Corsa na 8 dagen weer in.

Chiloë vonden we aardig, achteraf gezien hadden we het kunnen overslaan. Onze cabaña heft het in elk geval toch nog extra leuk gemaakt. Die aparte sfeer op het eiland, die er volgens onze reisgids zijn zijn, hebben wij niet echt gevoeld, behalve dan met het glas wijn voor de open haard...

We hebben weer eens wat foto´s:

Paalwoningen in Castro:

Anje verstoort het uitzicht op de baai:

Romantisch he?

Zomaar wat typisch Chilotische architectuur :

Vanaf de Panamericana zien we aan de horizon een schitterende vulkaan met eeuwige sneeuw steeds dichterbij komen. De vulkaan is een stuk lager dan de vulkanen in Ecuador, die we eerder zagen, maar het is hier kouder dus ligt er meer sneeuw op. De Vulcan Villarrica is zo´n 2800 meter hoog. In het dorpje Villarrica zien we het spiegelbeeld van de vulkaan in het kristalheldere water van het gelijknamige meer. Ja, het is een erg fraai gezicht.

We rijden langs de oever van het Villarica meer door naar Pucon, het hart van het Chileens merengebied, in noordelijk Patagonie. Omdat we de jaarwisseling naderen die mogelijk tot volle hotels leidt, hebben we namelijk drie nachten gereserveerd in Pucon. Het dorp lijkt een kopie van een Alpendorp, met veel glimmende houten huizen, skiverhuur en apfelstrudels op de menukaart. Veel hotels en restaurants hebben Duitse namen, dus Hatzmann voelt zich al snel thuis.

Het blijkt inderdaad druk in Pucon. Het stadje is een populair toeristenoord, met een groot zwart strand aan het meer. Het is rond de jaarwisseling lekker druk op het strand.

Vanuit Pucon maken we diverse rondjes met de auto, door schitterende dalen, en vaak over onverharde wegen. We rijden bijvoorbeeld op Oudjaarsdag via het schitterende Lago Cabargua, over dikke keien, naar Nationaal Park Huerquehue, een erg groot park met diverse bergen en ongerept naaldwoud. We wandelen er een paar uur bergop, en daarna weer een paar uur bergaf.

Op de terugweg rijden we naar Huife, waar we een andere atractie van de omgeving ontdekken; las termas. Rondom Pucon liggen verspreid in het berglandschap, en vaak erg afgelegen, namelijk zo´n tien termale baden. De baden worden gevuld met bronwater dat verwarmd is tot maximaal 42 graden, hoewel de baden met die temperatuur worden afgeraden.

We bedenken ons op diezelfde Oudjaarsdag dat we inmiddels al weken prachtig weer hebben. Dat hadden we beter niet kunnen bedenken… We zijn op Oudjaarsavond rond negen uur weer terug in Pucon, en de lucht wordt steeds donkerder. Als we ons hebben omgekleed om Pucon onveilig te gaan maken, regent het. Als we naar het strand lopen voor het vuurwerk, plenst het. De regen komt met bakken uit de hemel. Samen met duizenden Chilenen tellen we af, tot om twaalf uur het vuurwerk losbarst. In Chili blijken mensen niet zelf vuurwerk af te steken, maar wordt het centraal geregeld. In Pucon zien we, beschermd door onze paraplu, een prachtig vuurwerk dat erg lang doorgaat.

Op Nieuwjaarsdag rijden we Vulcan Villarica op, richting het kleine skigebied op de vulkaan, maar na een uurtje hobbelen over de onverharde weg, keren we weer om. De middag brengen we door in de termale baden van Menetue, prachtig gelegen aan een klein meer, waar we veel Bandaria´s zien, rare grote vogels met een gele borst en een lange kromme snavel. Ze maken veel kabaal.

De huurauto staat netjes klaar bij Alamo in Santiago, voor onze achtdaagse tocht door midden Chili. Het is een echte Chevrolet; een Chevrolet Corsa, met tientallen krasjes, met missende onderdelen aan de buitenkant, maar zonder wegenkaart. Met wat geweld krijgen we onze twee tassen in de kofferbak, waarna de hoedenplank helaas het zicht door de buitenspiegel zwaar hindert. Ach, we toeteren gewoon bij elke kruising, dat zijn ze hier wel gewend.

De eerste etappe voert ons vanuit Santiago zuidwaarts over de Panamericana, de snelweg die ons bochtenloos en over vlak terrein richting Patagonie leidt. Honderd kilometer westelijk ligt de oceaan, honderd kilometer oostelijk de witte toppen van de Andes.

De eerste honderden kilometers rijden we langs wijngaarden, vergezeld door grote reclameborden van de diverse Chileense wijnhuizen. We beperken ons bezoek aan het wijngebied, ter hoogte van Santa Cruz, tot een heerlijke lunch in Panpanvinovino. Het restaurant bevindt zich in een oude gerenoveerde bakkerij, en blijkt, volgens de diverse krantenartikelen bij de baños (wc), een van de toprestaurants uit de omgeving. We breiden onze lunch daarom uit met een Cabernet Sauvignon de la Casa, die een mooie ronde smaak heeft, met tinten van chocolade en vanille, volgens het etiket.

We rijden vervolgens door naar het koloniale stadje Talca, waar we eigenlijk hadden bedacht om te slapen, maar waar we besluiten om toch nog maar een stukje door te rijden. Uiteindelijk rijden we `s avonds nog steeds over de Panamericana, en hebben we, zonder wegenkaart, geen idee waar er een hotel te vinden is. Omdat het wat krap slaapt in een Corsa, nemen we een afslag die ons naar een meertje dertig kilometer verderop moet brengen. Daar zijn vast wel hotels. Vlakbij het meertje staan inderdaad borden van een hotel, dus volgen we de richting die op het bord staat. Het asfalt wordt echter steeds slechter, waarna er al snel geen asfalt meer is. Het blijkt een onverharde weg. We hobbelen een tijdje door. Met de duisternis aan de horizon, krijgen we visioenen van twee toeristen die in het donker een band staan te vervangen, met de dichtstbijzijnde praatpaal zo´n veertig kilometer verderop.

We besluiten om te keren. Om een lang verhaal kort te maken; uiteindelijk vinden we een hotel in de buurt van het meertje, langs de wel verharde weg.

Op de tweede dag keren we terug naar de Panamericana, bezoeken we kort het koloniale stadje Chillan, en zijn we zo slim om wat vroeger op de dag een hotel te zoeken. Op goed geluk slaan we af bij Saltos de Lajas, waar we een prachtig hotel vinden. Vanaf het terras van onze kamer hebben we uitzicht op de tientallen meters brede waterval van Lajas. Het is er prachtig, en ´s avonds liggen we in bed met op de achtergrond het gebulder van het vallende water.

Paaseiland of Rapa Nui is erg mooi! Zo mooi dat we best nog wat langer hadden willen blijven. Maar dat kon niet meer.

Dat het kerst was op Paaseiland hebben wij niet echt gemerkt, behalve op de avond voor kerst. De meeste, of eigenlijk alle, restaurants waren op deze avond gesloten. Het enige restaurant dat open was, serveerde een kerstmenu. Gelukkig was dat een prima menu op een leuk terras met uitzicht op zee. Wat wil je nog meer…?

"Rapa Nui" is de Polynesische naam voor Paaseiland. Letterlijk betekent Rapa Nui ´de Grote Rots´. Paaseiland ligt op ongeveer 3700 km vanaf de kust van Chili (5 uur vliegen) en is vooral bekend vanwege de grote stenen beelden; de Moai. Er hebben ooit ongeveer 900 moai gestaan. Al direct na aankomst op het eiland, zagen we diverse beelden. Wij slapen in Hanga Roa, het enige dorp op het eiland, en daar staan al meteen een aantal prachtige beelden langs de kust. Opvallend is al meteen dat sommige beelden een zogenaamde tot-knot hebben; een stenen hoed van een paar 100 kilo. Die hoed heeft een rode kleur en werd pas als het beeld op de bestemming stond, op het hoofd geplaatst, zo leerden we later in het museum. Die hoed werd ook op een andere plaats uit een steengroeve gehouwen dan de beelden.

Het eiland is niet zo groot; ongeveer 165 vierkante kilometer. Dat betekent dat je op de fiets al een groot deel van het eiland kunt zien. En daarom hebben wij onze eerste dag op Paaseiland twee fietsen gehuurd. Voor ons, als echte fietsers, toch een leuke manier om kerst te vieren. Via een mooie weg langs de kust, die toch eigenlijk iets meer op en af ging dan de verhuurder ons deed vermoeden, zijn we naar de vulkaan Rano Raraku gefietst. Onderweg zien we al verschilllende moai, die eigenlijk allemaal indrukwekkend zijn. Vooral als er ook nog eens meerdere op een rij staan. De moai zijn allemaal uit de vulkaan Rano Raraku gehouwen. Nu zijn er op de vulkaan nog steeds 394 beelden zichtbaar, waarvan de grootste rechtopstaande tien meter hoog is. Om onbekende redenen is men blijkbaar plotseling gestopt met het maken van de beelden. Er liggen namelijk nog steeds honderden niet afgewerkte beelden in de steengroeve. Het grootste beeld is maar liefst twintig meter lang (gebouw van zeven verdiepingen), maar zal nooit overeind komen.

Maar de vulkaan is niet alleen mooi vanwege de beelden. Op de top is ook een prachtig kratermeer, waar je ook nog eens kunt genieten van een geweldig uitzicht over het eiland.

Na de vulkaan fietsen we een stukje onverhard. Uiteindelijk komen we bij een prachtig wit strandje; Ana Kena. Zo hebben we toch nog een beetje een witte kerst. Ook op het strand staan prachtige beelden, in dit geval letterlijk tussen de palmbomen. Terug nemen we de hoofdweg over het eiland, waarbij we nu toch een behoorlijk klim moeten trotseren.

Omdat we hebben bedacht dat we op het eiland geen auto gaan huren, en we natuurlijk wel het hele eiland willen zien, gebruiken onze benen. De tweede dag lopen we naar de vulkaan Ranau Kau. Ook deze vulkaan heeft een prachtig kratermeer, eigenlijk zelfs nog mooier. Het lijkt alsof het azuurblauwe water vol zit met allemaal kleine eilandjes. Op deze vulkaan bevindt zich ook ceremoniele dorpje Orongo. Vroeger werden hier diverse rituelen uitgevoerd. Nu kun je nog de resten van het dorpje bekijken.

Op dag 3 lopen we vanuit ons hotel naar Ahu Akivi, dit zijn 7 beelden naast elkaar, gelegen in ´het binnenland´. De wandeling ernaartoe is langer dan we dachten (2 uur), maar we worden wel beloond met prachtige beelden. Terug lopen we langs de kust, eveneens een mooie route. ´s Middags gaan we nog een keer (maar nu met een taxi) naar het strandje van Ana Kena.

De laatste ochtend brengen we nog een bezoek aan het museum. Het is een klein museum, maar het geeft erg veel informatie over het eiland en de beelden. Over de beelden lezen we o.a. het volgende (citaat van Wikipedia):

Er is veel onzekerheid over het hoe en waarom van deze beelden. De meest geaccepteerde theorie stelt dat de Polynesische eilandbewoners, die het eiland koloniseerden, de constructie aanvingen omstreeks 1000-1100 na Chr. De beelden zouden overleden familieleden kunnen voorstellen, of nog in leven zijnde stamhoofden. De beelden vergden bijzonder veel inspanningen om te houwen, zodat wordt aangenomen dat de beeldhouwers een hoge sociale status hadden. Het is niet bekend hoe de beelden uiteindelijk naar hun definitieve plaats werden gebracht; men veronderstelt met spierkracht, touwen en ronde balken. Een andere theorie zegt dat de beelden ook rechtopstaand vooruit "gewaggeld" werden.

De bewoners van Paaseiland zijn Polynesisch.

Om een beeld te krijgen van de beelden:

Tijdens onze wandelingen zagen we regelmatig 'wilde' paarden.

Het kratermeer op de vulkaan Ranau Kau.