By this Author: anje

Richard zit naast mij het verslag van Quito te maken. Ik zat intussen te mailen, maar daar ben ik klaar mee. Dus neem ik Otavalo weer op mij. We zijn nu namelijk in Otavalo. We zitten in een minder leuk internet café dan in Quito. Bovendien zit ik vlak voor een open deur en wordt het koud; het is 19:10 uur en ´s nachts is het hier best fris (10 graden).

Donderdag zijn we uit Quito vertrokken. De eigenaar van het hotel had de naam van het busstation, voor de bussen naar Otavalo, voor ons op een briefje gezet. Met dat briefje kon de taxi ons voor USD 2,00 naar het station brengen. Hij stopte op de weg naast het station, daar moesten we uitstappen. Wij liepen, met onze tassen, naar het station (trap op). We liepen er wat verloren rond; welke bus moesten we nemen? Volgens de hoteleigenaar konden we kiezen: een goedkope bus die er langer over doet of een wat duurdere bus met wc en die sneller gaat. We zagen door de bomen het bos even niet meer. Maar gelukkig kwam er een vriendelijke meneer van de bewaking op ons afgelopen. In onze beste Spaans (en dat is best al vrij aardig, al vinden we dat waarschijnlijk alleen zelf) hebben we uitgelegd dat we naar Otavalo wilden. We moesten weer terug naar de weg (trap weer af) en daar kwam de bus naar Otavalo. Hij liep mee en hield meteen de eerste de beste bus aan. Binnen 2 minuten zaten we in een bus naar Otavalo. Er zaten nog 2 toeristen in, maar verder was dus bus nog leeg. Dat duurde niet lang. Vanaf dat punt stopte die bus ongeveer om de 500 meter en kwamen er Ecuadorianen aan boord. Vaak mooie mensen in klederdracht. Na ongeveer 30 minuten, we waren nog steeds in Quito, werd de video gestart. Onze oren piepen nog! De volumeknop stond op maximaal en er zat veel ruis op de lijn. Maar de overige pasagiers leken het leuk te vinden. Wij hebben onze eigen koptelefoon met muziek van de i-pod maar op gezet. Maar zelfs dat was moeilijk te verstaan.

Na Quito ging het toch nog vlot. Eenmaal buiten de stad werd er niet veel meer gestopt. Het was een mooie rit door een mooi landschap tussen de vulkanen. Uiteindelijk waren we in ongeveer 2,5 uur in Otavalo. Naar ons idee wel met een goedkope bus, het kostte nl USD 2,00 per persoon.

Otavalo is een leuk stadje omringd met vulkanen, het ligt op 2500 meter hoogte. Het is vooral bekend vanwege de grootste markt van Ecuador. Die markt is elke zaterdag. Maar de natuur is hier ook erg mooi, dus wij wilden meer dan alleen de markt. Donderdagmiddag hadden we bedacht te lopen naar het dichtstbijzijnde meer, Lago Pablo. We waren echter iets te ver gelopen en kwamen automatisch op de weg (een stoffig grintpad) naar het condor park. Ergens hadden we gelezen dat dat 3 km buiten Otavalo was, dus we moesten al dichtbij zijn. Dus hebben we onze bestemming aangepast. Uiteindelijk was het wel zeker 5 km heuvel op lopen, maar het was de moeite waard. Het was zonnig en warm, ondanks de hoogte. Ik had daarom mijn pijpen afgeritst en liep in blote benen. Daar heb ik nu nog spijt van. Op 2500 meter zitten geen muggen, maar wel andere vliegjes. Toen we even stil stonden om een foto te maken, zaten er ineens heel veel kleine vliegjes op mijn benen. Die prikten en meteen had je een klein bultje met bloed. Dat herkenden we van Costa Rica, dus ik wist al dat het veel en lang geen jeuken. En dat is het geval. Ik heb meteen de pijpen weer aangeritst en die zijn er t/m vandaan met meer vanaf gegaan. Het condor park was leuk, condors zijn echt bijzonder grote roofvogels. We kunnen ze hier ook in het echt tegen komen, dus dat zou wel heel special zijn. Het condorpark is van een stichting, maar de directeur bleek een Nederlander. Hij heeft ons veel over het park verteld. Het kost veel geld om het verder op te bouwen. Hij heeft goede sponsors (Postcode Loterij en Van der Valk), maar zelfs dan is het moeilijk. Wel leuk om te zien dat ook ons geld, als trouwe deelnemers van de postcode loterij, op deze manier goed wordt besteed.
Het meer hebben we niet meer van heel dichtbij gezien, maar bij het condor park hadden we prachtig uitzicht op het meer. Onderweg hebben we ook verschillende boertjes op het land gezien. Hier ploegen ze het land door er met een stok in te prikken. Er werken zowel mannen als vrouwen, ondacht het zware werk, vaak ook nog in de zon.

Vrijdag hebben we een prachtige wandeling rond een kratermeer gemaakt, Laguna de Cuicocha. Met een taxi zijn we er naartoe gebracht, dat was ruim een half uur rijden. Het meer lag op 2800 meter. Het was er erg rustig, maar het was ook pas 9:15 uur toen we er waren. Gelukkig kwam er nog een busje met toeristen. Het voelde toch wat ongemakkelijk om er alleen te lopen. Met ´het busje´ in onze kielzog voelde het veilig. Uiteindelijk bleken er ook in omgekeerde richting toeristen ons tegemoet te lopen, die liepen slechts een half rondje (boven afgezet en beneden weer afgehaald). Druk was het zeker niet, het was een prachtig wandeling door de natuur. Je liep over een goed pad om het meer. Daarbij moest je wel veel klimmen, we gingen van 2800 naar 3300 meter. Daardoor hadden we prachtige uitzichten, we konden zelfs de besneeuwde top van de Cotapaxi zien. We hebben het rustig gelopen en bij een van de viewpoints nog een tijdje met een Duitse mevrouw gesproken. Ze reisde alleen, liep deze toch wel pittige wandeling op slippers en gaat zondag naar Colombia. Dat je het even weet...
In ongeveer 5 uur waren we rond. Zoals afgesproken stond onze taxi om 14:30 uur weer netjes op ons te wachten. Ons Spaans is toch echt wel goed! De taxi heeft ons gebracht naar Peguche, een dorp naast Otavalo. Onderweg hebben we nog zijn vrouw en kind (als ons Spaans tenminste echt roed is) opgepikt bij het huis van zijn schoonouders. Daar hebben we nog even leer naar de cavia´s mogen kijken.
In Peguche zijn we naar een waterval geweest en vandaar zijn we terug gelopen naar Otavalo. In Otavalo kwamen we Liselotte (van Viva, voor de kenners) en Jeroen tegen. We wisten dat die mogelijkheid er was, het is leuk dat je elkaar dan ook ziet.

De zaterdagmarkt was erg leuk. We waren er om 7:00 uur in de ochtend. Op dat moment zijn er nauwelijks toeristen, maar wel alweer Liselotte en Jeroen en wij natuurlijk. De markt bestaat uit een voedselmarkt, groente en fruit, kleden e.d. maar ook dieren. De dierenmarkt bestaat voornamelijk uit heel veel varkens, koeien en een paar paarden en schapen. Wel bijzonder.

Om 10:30 hebben we een taxi naar Mojanda genomen, dat ligt op 3600 meter. Daar liggen 3 meren en daar kun je prachtig wandelen. Dat hebben we dan ook gedaan. Het was er erg verlaten, maar dat maakte het ook erg mooi. We kwamen er nog 3 cowboys op paarden tegen. We schrokken er even van, ze kwamen ineens om de hoek. Maar ze waren erg vriendelijk. Verder nog een paar toeristen gezien. We hebben ongeveer 3 uur gelopen, de taxi heeft netjes op ons gewacht. Het was voor hem te ver (40 minuten) om terug te gaan. ´s Middags hebben we ook even tijd gehad om niks te doen. Ook best lekker. Even op ons eigen zonneterras voor onze kamer. We hebben nl een erg leuke kamer bij Doña Esther! Morgen gaan we terug naar Quito en overmorgen naar Galapagos. Weer iets om naar uit te kijken.

Het heeft even geduurd, maar bij deze dan toch een eerste update vanuit Zuid Amerika. Op Bonaire was het toch echt te zonnig en te warm om overdag naar een internet cafe te gaan. Maar op de laatste avond bedachten we dan toch maar even een internet cafe te bezoeken. Zitten we er net een kwartier, gaat het café sluiten. Jammer dus.

Inmiddels zijn we al 3 dagen in Zuid Amerika en moeten we dus nog verslag doen van Bonaire. Eigenlijk is Richard de schrijver, die kan dat veel beter dan ik. Maar om niet al te lang hier te blijven zitten, hebben we het gesplitst. Ik doe Bonaire en Richard doet de eerste dagen van Ecuador. We zitten hier overigens in een erg gezellig internet café met lekkere sapjes en een lekker muziekje. Geen straf dus om hier even te ´werken´.

Ik had een dagboekje bijgehouden van Bonaire, maar die ligt nu nog op de kamer. Ja, je moet echt overal aan denken. Maar goed, ze raden af om met waardevolle spullen op straat te lopen. Dus het is goed dat het dagboekje nog op de kamer ligt;-) Gelukkig heb ik Bonaire nog wel goed in het geheugen. Bovendien was het niet zo spannend, dus het zal ook zonder dagboek wel lukken.

Op 9 oktober kwamen we aan op Bonaire; bon bini! Het was overigens een vlucht die doorging naar Peru. We hebben in het vliegtuig al een voorproefje voor Zuid Amerika gekregen, er zat een Peruaans echtpaar, volledig in klederdracht, in het vliegtuig. Maar op Bonaire was Zuid Amerika nog ver weg. De eerste dag begon al goed. Richard kreeg vlak voor de landing een beker vruchtensap over zich heen. Vervolgens bleek ons apartement redelijk afgelegen en zonder vervoer was het lastig. Er was zelfs geen winkel voor cola. Dus hadden we een fiets gehuurd, maar ik had al binnen een half uur een lekke band. Cactussen zijn leuk, maar de naalden zijn niet handig voor fietsers. Maar we zijn wel naar de Supermarkt gefietst voor de boodschappen. Omdat we geen fietstassen hadden, hadden we elk een tas aan ons stuur. Ik had binnen 10 meter de tas tussen de spaken en een pak jus d´orange opengescheurd. En dus alle andere boodschappen onder de jus. Niet echt lekker, croissants met jus d´orange. Tenslotte ging ook het eten nog mis. We dachten die eerste avond zelf een pizza te bakken in de oven. Een zwart verbrande pizza is echter niet lekker. Dus hebben we het brood van het ontbijt maar vast genomen.

Gelukkig was dit ook echt het enige leed. Ons apartement was fantastisch, met een geweldig uitzicht op zee. Het schijnt dat Henny Huisman er ook een apartement heeft, maar dat terzijde. De eerste dag hebben we gefietst over de zuidpunt, langs de zoutmeren. Het was erg warm, maar toch wel leuk. We hebben er een aantal flamingo´s gezien. Onderweg nog lekker gesnorkeld en bij het enige echte zandstrandje (Sorobon) hebben we een lekkere lunch gehad. Vanaf de tweede dag hebben we toch maar een auto gehuurd. Dan konden we ook ´s avonds naar de stad, naar Kralendijk. Deze week bleek de Regata te zijn. Er was elke avond feest in Kralendijk met optredens van bands en dansers en er was markt. Niet dat het erg groot was, maar wel leuk. Er kwamen vooral veel lokale mensen naartoe.

Met de auto hebben we een leuk rondje over het eiland gereden en hebben we onderweg op een aantal plaatsen gesnorkeld. Het snorkelen is er erg leuk. Eén dag zijn we met de watertaxi naar klein Bonaire geweest. Dat is een klein onbewoond eiland met een zandstrand. Daar was het snorkelen helemaal super. We hebben er o.a. 2 schilpadden gezien en de Franze Keizersvis. We zijn ook nog een dag met een gids en 2 Amerikanen naar de mangrove geweest. Daar hebben we een kanotocht van 2 uur gemaakt waarbij we op een natuurlijk kanaal hebben gesnorkeld. Daar hebben we de schorpioenvis gezien. Goed dat de gids ons daar op wees. Die vis lijkt op een steen, maar als je er op gaat staan moet je meteen naar het ziekenhuis. Dat kun je dus beter niet doen. In de mangrove zaten ook veel muggen. Daar waren we voor gewaarschuwd, dus we hadden goed ingesmeerd met deet. Je mocht de spray echter niet meenemen in de kano. Al na 10 minuten hadden we toch wel heel erg jeuk op onze rug. Wat bleek; ze prikten dwars door onze snorkelshirts heen. En juist omdat we een shirt aan hadden, waren we vergeten onze ruggen in te smeren. Na afloop zaten onze beide ruggen helemaal vol met muggenbulten. Ik krijg alweer jeuk als ik er aan denk.

De laatste dag hebben we de kleine auto ingeruild voor een grote pick-up. Dat was nodig voor het Washington National Parc. Dat park heeft alleen onverharde wegen en daar mag je niet met een gewone auto rijden. We hebben daar een tocht van 3 uur gereden. Niet dat het veel kilometers was, maar je kon er niet hard rijden. Het was er echt heel erg mooi. De kust was mooi, maar ook de natuur in het park was fantastisch. Erg ruig. En er zaten veel leguanen. Dat kostte Richard bijna zijn vinger. We hadden brood voor de leguanen meegenomen. In het begin was het nog wat spannend en gooiden we het op de grond. Maar Richard werd steeds dapperder en durfde zelfs uit de hand te voeren. Gelukkig moest ik foto´s maken en kon ik op afstand blijven. Ik was niet zo´n held met die leguanen. Het park had ook een aantal zoutmeren. In een van de laatste meren stonden wel 200 flamingo´s en die waren erg dichtbij. Dat was zeer indrukwekkend. Tenslotte was het ook hier weer mooi snorkelen. Ik moest dit keer echter alleen. Richard had op Klein Bonaire zijn rug dusdanig verbrand dat het verstandiger was om niet te snorkelen. Dat krijg je als je denkt dat je je snorkelshirt niet aan hoeft...

Dat waren dus onze eerste dagen. Nu is het avontuur echt begonnen en zijn we in Zuid Amerika!

We hadden er graag een aantal foto´s bij laten zien, maar in dit internet cafe lukt het nu niet op foto´s te uploaden.

Deze week stond in het teken van de laatste voorbereidingen. Gelukkig hadden we daar veel tijd voor. We dachten vorige week al klaar te zijn, toch zijn we er deze week nog best druk mee.

Naast nog wat etentjes, bezoekjes e.d. wilden we het huis toch wel enigszins schoon achterlaten. Ook de tuin moest vast winterklaar gemaakt worden. En nog even naar de apotheek; we hebben dan wel heel veel prikken gehad, die helpen toch niet tegen diarree, hoofdpijn, etc. En ja, een extra trui was ook nog wel handig. Het kan immers 's nachts wel -20 graden worden. Dus toch nog maar even naar Hilversum, konden we ook meteen nog even naar de drogist en slotjes voor de tassen kopen. Nu worden de tassen dusdanig afgesloten dat er niemand meer 'iets' in onze tassen kan stoppen. Verder was Richard nog druk met de administratie, want ook dat moet gewoon doorlopen. Gelukkig is het bij zijn moeder in goede handen. Maar het vergt toch ook nog wat tijd om alles uit te leggen en netjes geordend, voorzien van instructies, aan te leveren.

Vanaf vanmiddag hebben we geen auto meer; één is verkocht, de andere staat in de winterstalling in Gieten. De auto hebben we de komende dagen ook echt niet meer nodig. We hoeven nu alleen nog maar in te pakken ....