Entries about tourist sites

Vanuit Puerto Natales maken we een busexcursie naar Torres del Paine. We kijken al een tijdje uit naar het bezoek aan Torres del Paine, want het is het mooiste nationale park van Chili en Patagonië, bestaande uit bergen, meren en gletsjers. Het park heeft een totale oppervlakte van maar liefst 242 duizend hectaren.

Als we het park naderen betrekt de lucht echter steeds meer, en in de buurt van de ingang begint het te regenen, waarna het vervolgens de gehele dag blijft regenen, soms hard, vaak nog harder. Bovendien is het erg winderig en blijft de thermometer steken bij een paar graden boven nul. Van de beloofde mooie uitzichten zien we niets, niente, nada. De stemming zit er dan ook goed in als we ´s avonds in Hosteria Las Torres arriveren, ons hotel middenin het park, waar de bus ons rond zes uur afzet. Als het morgen maar weer droog is!

De volgende dag slaan we de gordijnen open, en zien we hoge bergen die afsteken tegen een diepblauwe lucht. We houden ineens weer van elkaar. We maken vervolgens een wandeling van zeven uur, waarbij we veel vermoeide wandelaars inhalen. Het is een (relatief) drukke wandeling, van in totaal 22 kilometer (11 heen, 11 weer). Vooral de eerste en laatste paar kilometers loopt het pad steil omhoog (en terug steil naar beneden). Op de heenweg zijn we na drie uur lopen ongeveer zevenhonderd meter geklommen, en hebben we een magnifiek uitzicht op de naamgevers van het park; de Torres, drie hoge granieten pieken. De picknick smaakt prima met zo´n uitzicht.

Na een diepe nachtrust, staan we op met flinke spierpijn in de benen. We kunnen de spieren helaas geen rust geven, want we hebben een tweede wandeling op het oog. Hoewel de wandeling minder zwaar is dan die van gisteren, is het toch wel vermoeiend om met spierpijn zes uur lang, 20 kilometer (10 heen, 10 weer) te lopen over een pad dat nooit helemaal vlak is. De uitzichten zijn wel weer prachtig; naast het pad ligt links het smaragdgroene Lago Nordenskjold, rechts de hoge en besneeuwde pieken van de Cuernos, en voor ons de grote gletsjer Grey. Op de terugweg ligt het Lago Nordenskjold rechts, de Cuernos links, en de gletsjer achter ons.

Aan het einde van de middag brengt een hotelbusje ons naar het punt waar een grotere bus ons oppikt voor het vervoer terug naar Puerto Natalas. Dat blijkt ineens minder simpel dan we gedacht hebben. Een paar kilometer voorbij de Hosteria is het water de afgelopen dagen namelijk nogal gestegen, en kunnen de hotelbusjes niet op eigen kracht verder. Getrokken door een jeep, worstelt het hotelbusje zich door het stromende water naar de overkant. Het water komt bijna het busje in, maar we redden het. We stappen over in de grotere bus en bereiken veilig Puerto Natales, waar we weer een nachtje slapen.

De Torres, na een lange wandeling:

Gaucho´s aan het werk:

Lago Nordenskjold:

De Cuernos:

Het is zo´n zes uur met de bus van El Calafate in Argentinië naar Puerto Natales in Chili. Het landschap is licht heuvelachtig, geel door de kleur van gras, en langs de kant van de weg springen guanaco´s en schapen weg. De grens blijkt niet veel meer dan een houten wegrestaurant, genaamd Cerro Castillo, met in de wijde omtrek alleen hele grote boerderijen. Het meeste land in Patagonië is namelijk privé eigendom van dergelijke boerderijen, die hier estancia´s genoemd worden.

Puerto Natales is erg kleurrijk, met pastelkleurige huizen en tientallen houten vissersbootjes. Het stadje is gelegen aan één van de fjorden van Chileens Patagonië. In de verte zien we diverse eilanden, vaak met besneeuwde toppen. We maken er een prachtige boottocht langs de gletsjers van Balmaceda en Serrano, en lunchen op de terugweg op een estancia, middenin de natuur, ver weg van de bewoonde wereld.

De Balmaceda gletsjer:

Best zwaar die Serrano gletsjer:

Vissersbootjes in Puerto Natales:

We vliegen in anderhalf uur van Bariloche naar El Calafate. We vliegen over bergen, vaak besneeuwd, en over honderden kleine en grote meren. Bij El Calafate ligt het Lago Argentino, het grootste meer van Argentinie, met een melkblauwe kleur (zo schijnt die waterig blauwe kleur te heten). Het meer wordt gevuld met smeltwater van de diverse gletsjers die vanaf de Andes naar beneden glijden.

El Calafate is gezellig, leuk, niet groot, en volledig gericht op toeristen die tochtjes naar de gletsjers willen maken. Net zoals wij doen.

Onze eerste tocht gaat met de bus naar het nationaal park Los Glaciares, een gigantisch groot beschermd gebied, waar een aantal gletsjers te vinden is, zoals de Perito Moreno, de bekendste van het stel en een internationaal natuurmonument. We naderen de Perito Moreno via een slingerende weg, wat de spanning behoorlijk opbouwt. Zagen we daar om de hoek inderdaad een grote ijsmassa?

Uiteindelijk regent het oh’s en ah’s in de bus. We zien vanaf een afstandje een witte en blauwe ijsmassa van een paar kilometers breed en zo’n dertig kilometer lang, die zich tussen de bergen naar beneden worstelt, om tot rust te komen boven het Lago Argentino. De voorkant van de gletsjer is 70 meter hoog, en raakt bijna het vaste land. Eens in de paar jaar kan het water van het meer er niet meer langs stromen, en stijgt de waterspiegel tientallen meters. De druk loopt daardoor zo sterk op dat het tot een gigantische knal leidt waarbij het water met geweld een weg vindt. Grote stukken ijs breken daarbij af.

Met de bus rijden we vervolgens door naar een aantal uitzichtpunten, waar de gletsjer van dichtbij te bewonderen is. Vooral het geluid is bijzonder. Het kraakt constant, en met geweld vallen stukken ijs van de voorkant van de gletsjer met veel gedonder in het meer.

De Perito Moreno is erg groot, maar eigenlijk toch maar gemiddeld van omvang. In het bergachtige grensgebied van Chili en Argentinie ligt namelijk een ijsklomp van maar liefst 400 kilometer lang, met tientallen gletsjers. De ijsmassa ontstaat door de 10 meter neerslag die jaarlijks op de bergen valt, meestal in de vorm van sneeuw, die uiteindelijk verijst.

Later in middag beleven we de Perito Moreno pas echt. We varen met een bootje naar de overkant van de gletsjer, en krijgen daar ijzers ondergebonden. We doen een "minitrekking" over de gletsjer. We lopen over een heuvelachtig ijslandschap, met kleine watervallen die langs het ijs naar beneden komen. Van de gids horen we dat we wijdbeens omhoog moeten lopen, en als een soort aap naar beneden, om geen buitelingen te maken. We volgen zijn advies gewillig op, en klauteren vervolgens gedurende twee uur als volleerde minitrekkers over de gletsjer. Het is erg leuk. Na afloop krijgen we heel toepasselijk een glas Whiskey on the rocks, met ijs van de gletsjer.

De volgende dag is het een herhaling van zetten, en is het bovendien niet echt mooi weer. We varen met een grote catamaran langs een aantal andere gletsjers in het nationaal park. De Upsala gletsjer is de grootste in het park, met zo'n duizend vierkante kilometer, ongeveer de oppervlakte van Buenos Aires. In de Onelli baai maken we een korte wandeling naar een baai met honderden grote en kleine ijsschotsen, die door de wind richting de oever worden geblazen. Het is een sprookjesachtig gezicht, vooral als we, natgeregend en verkleumd, steeds meer gezichten herkennen in de ijsschotsen. Die schots lijkt wel op Alice, die daar op Miralda, en die schots met dat rookpluimpje erboven lijkt wel een beetje op Marielle.

Perito Moreno:

Los dos Hollandeses:

Richard "minitrekt" op de gletsjer met ijzers onder de schoenen:

Het topje van de ijsberg?

Zijn we weer:

Onelli baai:

p.s. 1: Vergeten te vermelden: tijdens onze autotocht door Chili hadden we een keer de autoradio aangezet, en ineens hoorden we Marco Borsato, die in duet met Lucie Silvas 'Everytime I think of you' door de Chileense ether tetterde. We schrokken er nogal van, maar gelukkig waren er geen tegenliggers.

p.s. 2: De foto's van Paaseiland staan inmiddels ook op de site.

Bariloche blijkt top, in alle opzichten. De stad lijkt uit Zwitserland geïmporteerd, inclusief Sint Bernards waar toeristen mee op de foto kunnen. De stad is ook behoorlijk groot, met zo´n honderdduizend inwoners, en is puur gericht op het toerisme, maar dat heeft voor ons ook grote voordelen, waaronder het ETEN.

We eten gerookte zalm (supervers en zo dik als de schoenzolen van onze wandelschoenen), heerlijke boterzachte forel met kappertjes, Argentijnse biefstukken, (Zwitserse) fondue, en vooral veel, heel veel chocolade. In Bariloche zit namelijk een aantal grote chocoladefabrikanten, die in de stad winkels hebben die groter zijn dan een doorsnee supermarkt bij ons, en dan alleen maar met bonbons en andere chocolade. We blijven een paar dagen in Bariloche.

De stad ligt aan het mooie en grote Lago Nahuel Huapi, in de buurt van tientallen andere meren, en er is een aantal skigebieden in de buurt.

We kayakken een paar uur op een klein meertje (wat met wind tegen ineens toch best heel groot lijkt te zijn).

We wandelen in het skigebied van El Catedral, waar de Argentijnse jetset in juli en augustus de latten onderbindt (32 liften).

En we mountainbiken in Villa La Angostura, aan de andere kant van het Lago Nahuel Huapi, een luxe vakantieplaats waar ook Maxima ooit ontgroend schijnt te zijn.

Wat al snel opvalt in Argentinië, is dat de mensen erg aardig zijn, en er erg westers uizien (blond haar, blauwe ogen, lange benen). Bovendien hebben ze de opvallende gewoonte om de hele dag met een thermoskan te lopen, die ze gebruiken om een uitgeholde kalebas te vullen met een mysterieus goedje, waarna ze dat goedje met een zilveren rietje opdrinken. Het is Mate Yerba, een soort bittere kruidenthee, met veel cafeïne. Het is hét middel om vriendschap en genegenheid te tonen. Sla nooit een mate af als hij wordt aangeboden! Wij hebben nog niks aangeboden gekregen...

Sjakie in de chocoladewinkel:

Sjaantje gooit sneeuwballen in Catedral.

Kayakken op een meertje:

Na Chiloë, leveren we de auto in op het vliegveld van Puerto Montt, een leuke havenstad in midden Chili en poort voor cruises naar het zuiden van Chileens Patagonië.

Wij gaan vandaag via diverse boot- en bustochten van Puerto Montt in Chili naar Bariloche in Argentinië. De tocht is supertoeristisch en flink aan de prijs, maar erg fraai. We gaan eerst een paar uur met de bus vanuit Puerto Montt, via het mooie ("Duitse") Puerto Varas, langs de oevers van het grote Lago Llanquihue, naar Parque Nacional Vicente Pérez Rosales, waar we de prachtige waterval La Novia zien met op de achtergrond de Osorno vulkaan.

We verlaten de bus halverwege de ochtend en stappen met 306 andere passagiers op een grote catamaran, die ons gedurende anderhalf uur naar de overkant van het Lago Todos Santos vaart. Het water is azuurblauw. De oevers van het meer zijn onbewoond, begroeid met naaldwoud, en lopen omhoog in de richting van een aantal besneeuwde vulkanen.

We arriveren in Peulla, op de grens van Chili naar Argentinië, waar we vervolgens via een tweede busritje, een tweede boottochtje, een derde busritje en een derde boottochtje, afgezet worden in een prachtig gelegen haventje van het Lago Nahuel Huapi, waarna we met onze vierde en laatste busrit bij ons hotel in Bariloche worden afgezet.

Beelden zeggen meer dan ik:

Bootje nummero uno:

De Osorno vulkaan vanaf Lago Todos Santos:

Nog even in Chili:

Voldoende fraaie vergezichten:

p.s.: we hebben de vorige lichtingen foto´s op DVD laten branden in plaats van op CD, wat op zich wel efficiënt is, maar helaas hebben de meeste computers in de Internetcafé´s geen DVD lezers. Veel beeldmateriaal houden jullie daarom tegoed. Bij het vorige verslag over Chiloë hebben we inmiddels ook wat foto´s gezet.