Entries about tourist sites

Cuzco was volgens de Inca´s dus de navel van de wereld, en dat is goed te zien in de omgeving van Cuzco. Rond de stad ligt de Heilige Vallei van de Inca´s. Tijdens een aantal tochten bezoeken we een aantal van de vele archeologische opgravingen in de vallei.

In de dorpen Pisac, Chincheros, Ollantaytambo, Urubamba en Maras zien we Inca forten, Inca tempels en Inca terrassen. De diverse Inca steden en vestingen zijn verbluffend harmonieus gebouwd als integraal onderdeel van de bergen. De aanwezige rotsen werden gebruikt als onderdelen van de tempels en gebouwen, waardoor het vaak niet te zien is waar de natuur eindigt en waar de gebouwen beginnen. Erg fraai. De muren van de belangrijke gebouwen zijn gebouwd met stenen waarvan het niet voor te stellen is hoe de Inca´s die stenen zo naadloos op elkaar hebben gekregen, en hoe ze stenen van wel 50 ton omhoog hebben gekregen. Ze hadden namelijk geen machines, en het bewerken van ruwe rots tot gladde stenen was monikkenwerk, om nog maar te zwijgen over de inspanning die gemoeid was met het omhoog krijgen ervan. Er schijnen duizenden dwangarbeiders nodig te zijn geweest om de zware stenen naar boven te krijgen.

Een Inca terras is overigens geen terras met tafeltjes en parasols waar men Inca Cola (de lokale Cola variant) of coca thee schenkt, maar is een terras dat tegen de berghelling is gebouwd om gewassen te telen. De Inca´s waren meesters in het aanleggen van terrassen c.q. andenes, en in Moray zien we het ´Wageningen´ van de Inca´s. Hoge cirkelvormige terrassen werden er gebruikt als proeftuin voor de Inca boeren.

In de Inca steden en heiligdommen bevinden zich vaak zonnewijzers, die de Inca´s gebruikten als ijkpunt voor het agrarisch jaar. Op de kortste dag werden offers gebracht aan de Zon, om zeker te stellen dat de zon de volgende dag wel weer terug zou keren. De kortste dag wordt overigens nog steeds herdacht in Cuzco en omgeving. De zonnewijzers zijn door Spanjaarden stelselmatig vernietigd omdat het volgens de conquistadores heidense instrumenten waren.

Los van de Inca historie, is de Heilige Vallei ook qua natuur heel erg mooi. We zien boeren en boerinnen in lokale klederdracht de groene en okerkleurige akkers bewerken, met op de achtergrond besneeuwde bergtoppen. Over de zandpaden lopen halverwege de middag honderden kinderen in schooluniform vele kilometers van school naar huis, en ze vinden het allemaal leuk om ´Hello´ naar ons te roepen en vervolgens giebelend door te lopen.

Tijdens onze tochten door de Heilige Vallei maken we gebruik van een aantal soorten vervoer dat Peru kent:

• Gewone taxi: gemiddeld kost een tochtje zo´n 8 euro per uur.
  
• Taxi collectivo: tussen sommige steden rijden personenauto´s die voor een vast bedrag passagiers meenemen. Een ritje van een uur tussen Urubamba en Cuzco kost ons 1 euro per persoon.
  
• Gewone bus: met knieruimtes die gericht zijn op de Peruaan en niet op de gemiddelde lange Europeaan, waardoor we vaak nogal krap zitten. Een rit van twee uur kost zo´n euro per persoon.
  
• Bus collectivo: de leukste vorm van vervoer. Bij twaalf passagiers denken wij al dat het minibusje echt te vol zit, maar tijdens de rit van Urubamba naar Ollantaytambo zitten we met twintig mensen, een melkbus en twaalf bossen uien opgevouwen in zo´n busje.
  

Een straatje in Chincheros:

Anje en een boerinnetje, dat nog boos werd omdat we slechts 1 sol in haar hand legden voor de foto:

Een handwerkmevrouw van de handwerkcooperatie uit Pongobamba:

De rode wangen heeft ze omdat ze een Indianenmeisje is dat op 3500 meter hoogte woont:

De markt in Urubamba:

Twee Nederlanders en de duizend zoutpannen van de Salinas:

De Salinas, zonder twee Nederlanders:

Wat hadden die Inca´s grote stenen (het fort in Ollantaytambo):

Inca´s waren gemiddeld 1,50 meter lang. Anje is langer:

Een Inca trap in het fort in Ollantaytambo:

Raar trappetje langs de Inca terrassen in Moray:

Moray, het Wageningen van de Inca´s:

We vliegen van Arequipa naar Cuzco c.q. Cusco. Tijdens de tussenlanding in Juliaca is het zonnig, maar krijgen we te horen dat we voorlopig toch niet verder kunnen vliegen omdat het in Cuzco hondenweer is. Na zes weken prachtig weer, lijken we binnenkort voor het eerst de regenjasjes nodig te hebben, als we ooit nog in Cuzco komen…

Na anderhalf uur volgt het groene licht, fasten we onze seatbelts wat strakker, en vliegen we naar Cuzco, het centrum van het Inca-rijk, ´de navel van de wereld´, op 3400 meter hoogte. We stellen ons in op een gemene landing, maar het valt gelukkig mee. Als we onze ogen weer opendoen staan we veilig stil op het kleine vliegveld.

Wat de verschillende reisboeken ons over Cuzco hebben beloofd, klopt. Het is zelfs nog mooier en aparter dan we ons hadden voorgesteld. De Inca´s hadden Cuzco als hoofdstad. De meeste Inca-gebouwen en tempels zijn echter door de Spanjaarden vernietigd, en op de fundamenten van de afgebroken Inca gebouwen zijn kerken of kloosters gebouwd. Desondanks zijn er nog veel sporen te zien van de oude beschaving. Een groot aantal Inca-muren en fundamenten is nog duidelijk te herkennen. Bovendien is een aantal restanten kundig gerestaureerd, en zien we in de Kathedraal van Cuzco zelfs een officieel pardon uit 1981 van de koning van Spanje aan de Inca´s en de andere Indianen. Het spijt de Spanjaarden vijfhonderd jaar na dato toch echt wel dat er miljoenen Indianen zijn gedood en dat geprobeerd is om alle sporen van de oude beschavingen weg te wissen. Hasta mañana, amigos.

De Spanjaarden hebben van Cuzco overigens wel een echt meesterwerk gemaakt. Langs de Plaza del Armas staan schitterende koloniale gebouwen. De pracht en praal in de Kathedraal valt niet te beschrijven; er staan tientallen zilveren en gouden altaars, tabernakels en andere kerkelijke zaken, en de muren hangen vol met prachtige schilderijen. Het edelmetaal van de Inca´s, zoals de grote gouden lama´s, dat in Cuzco gevonden werd, is door de de Spanjaarden omgesmolten en verwerkt in de eigen kerken in Zuid-Amerika of in Sevilla of Santiago de Compostella.

Cuzco wordt gedurende een week onze uitvalsbasis voor bezoekjes aan diverse oude Inca-steden in de Heilige Vallei van de Inca´s, met als sluitstuk een bezoek aan Machu Picchu, de heilige en verborgen Inca-stad, die pas in 1911 werd ontdekt.

Daarnaast wordt ´de navel van de wereld´ onze uitvalsbasis voor een frequenter bezoek aan het toilet; de hoogte of het eten leiden namelijk tot tijdelijke uitval van een deel van ons reizigersduo.

Plaza de Armas Cusco

De kathedraal van Cusco

Het klooster in Cusco dat gebouwd is op de beroemdste plek van het Incarijk, op de zonnetempel of Coricancha.

Nadat we midden in de nacht waren aangekomen in Arequipa, hebben we onszelf verwend met uitslapen. We hebben een mooi hotel dat ligt aan de rivier. Het ontbijt op een terras in de zon aan de rivier was dan ook een heerlijk begin van de dag.

De ochtend hebben we besteed aan de planning van de komende dagen. Op basis van onze Trotter (handboek reiziger) zochten we een reisbureau dat gespecialiseerd was in trips naar Colca Canyon. Op het genoemde adres zat echter een ander bureau. Volgens de (nieuwe??) eigenaar (Pablo) was alleen de naam veranderd. Achteraf betwijfelen we dat… Maar we gaven hem het voordeel van de twijfel. We hebben een 2-daagse trip naar Colca Canyon geboekt. Het voordeel was dat dit een tour was met een kleine groep én met veel vrijheid. In de middag konden we lekker wandelen en er was geen groepsprogramma. We vonden Pablo een aardige kerel, dus hebben we ook gevraagd of hij een offerte kan maken voor Cusco. We boeken in elk geval ook vast een vlucht van Arequipa naar Cusco voor de ochtend na Colca Canyon.

Nadat één en ander geregeld is, gaan we de stad bekijken. Arequipa is een mooie stad. We lopen eerst naar Plaza de Armas. Dit is het centrale plein met daaraan de kathedraal. Rondom het plein is een prachtige zuilengang. Het schijnt dat het lijkt op Plaza Mayor in Salamanca. Nou, dan weet je het wel.

Vervolgens zijn we naar dé beziendswaardigheid van Arequipa geweest; het klooster Santa Catalina. Dit klooster werd gesticht in 1580 en is zo groot dat het een stad in een stad is. Het heeft eigen straatjes en pleinen. Voor de rijke Spanjaarden was het lange tijd mode dat één van hun dochters het klooster intrad (en als bruid van God een flinke bruidsschat meebracht). Bovendien mochten ze (max 4) dienstmeisjes of slavinnen meenemen. We zagen daarom in het klooster veel pracht en praal. Het gebouw zelf is prachtig, met allemaal verschillende kleuren en rondom veel bloemen. Momenteel leven er nog slechts 30 kloosterzusters. We doen een rondleiding met een gids. De gids is erg lang van stof en doet haar best er een spiritueel verhaal van te maken. Het verhaal raakt ons niet echt, maar we zijn wel onder de indruk van het geheel.

Na een lekkere pannenkoek op een leuk terras gaan we naar het Museo Santuarios Andinos. Een museum waar we werkelijk van onder de indruk zijn. De rondleiding van een uur begint met een filmpje over een belangrijke archeologische vondst; de ijsprinses Juanita. Juanita is een mummie die op 8 september 1995 is gevonden op de vulkaan Ampato op een hoogte van 6380 meter. Vermoed wordt dat dit mooie 14 jarige meisje 530 jaar lang op het ijs van de vulkaan heeft doorgebracht. Omdat de mummie door de kou was ingevroren is ze erg goed bewaard gebleven. Uiteindelijk zien we Juanita in dit museum, in een glazen vitrine dat ook meteen een diepvries is. Juanita is een mensenoffer dat door de Inca´s is gebracht in de hoop de goden positief te stemmen. Er werden zelfs kleine tempels en altaren bij deze offerplaatsen gebouwd. In het museum zien we dan ook verschillende voorwerpen die als offers bij Juanita zijn gevonden.

´s Avonds hebben we tradiotioneel gegeten. Richard heeft zich gewaagd aan de alpaca; een soort lama. Het lijkt op biefstuk maar bij nader inzien is het iets taaier. Ik neem struisvogel. Die schijn je (volgens de menukaart) rondom Arequipa veel te hebben, maar wij hebben ze niet gezien. Hij smaakte prima.

De volgende 2 dagen gaan we naar Colca Canyon. Het begon goed. Het busje dat ons zou halen, kwam 3 kwartier te laat. Vervolgens bleken we in de verkeerde bus te zitten, maar bij de eerste stop (na 15 minuten) konden we alsnog overstappen in de goede bus. De eerste stop was bedoeld om inkopen te doen ter voorbereiding op de hoogte, we gaan over een pas van 4800 meter. De gids raadt aan om cocabladeren en cocasnoepjes te kopen. Verder kun je er ook nog een energie-pil bij nemen. Wij beperken ons tot de coca-bladeren en de coca-snoepjes. Richard ´pruimt´ op een paar blaadjes, maar dat blijkt bepaald niet lekker. Ik begin er niet aan. Ik neem alleen de snoepjes, die smaken prima. Bij de volgende stop nemen we ook nog een flinke beker coca-thee. We dachten even te gaan vliegen, maar eigenlijk voel je er niets van. We hadden alleen niet echt veel last van de hoogte, dus wellicht dat het hielp. Rond 14:30 uur zijn we in Chivay, een dorpje in de Colca Canyon, waar we eerst samen lunchen. Om 16:00 uur worden we naar ons hotel in Chivay gebracht. Er is dus niet echt tijd meer voor onze wandeling, bovendien regent het een beetje. Maar we kunnen om 17:00 uur met de bus naar de warmwaterbronnen. Gezien het weer, klinkt dat prima. En dat is het ook. We badderen een uur lang in heerlijk warm water. ´s Avonds gaan we met z´n allen naar de Peina, waar typisch Peruaanse muziek wordt gespeeld, inclusief Peruaanse dansen. Op zich leuk, maar het was té toeristisch. Het publiek werd teveel betrokken en moest meedansen. Zo hebben wij dus ook weer eens gedanst.

De volgende dag zien we de Canyon eigenlijk pas echt. We vertrekken om 6:00 uur en via een stop, in een leuk dorpje, gaan we naar Cruz del Condor. Samen met een paar honderd andere toeristen zien we een paar condors boven de canyon vliegen. Het is erg mooi, maar ook hier is het erg toeristisch. Na een uur gaan we terug. We stoppen nog op een aantal viewpoint en krijgen nog wat uitleg van dat wat we zien. Maar we mogen niet te lang stoppen, want we moeten nog helemaal terug naar Arequipa. Dat bleek toch wat verder rijden dan Pablo ons had verteld. Vandaag is het eerst ongeveer 4 uur over een onverharde weg en dan nog 3 uur verharde weg.

Onze conclusie is dat Colca Canyon zelf erg mooi was, maar dat we teveel in de bus hadden gezeten voor de tijd dat we de Canyon hebben gezien. Bovendien bleek de groep te groot en daar zijn wij niet voor gemaakt. Achteraf hadden we 3 dagen naar Colca Canyon moeten gaan met een kleinere groep. Verder hebben we ook geconcludeerd dat Pablo niet helemaal leek te weten wat hij had verkocht, of hij heeft het ons niet eerlijk verteld. Hoe dan ook, voor ons was het de reden om niet in te gaan op zijn offerte voor Cusco. We kunnen het beter zelf regelen...

Plaze de Armas Arequipa.

Het klooster in Arequipa

Van Juanita mochten we helaas geen foto´s maken. De beelden laten we over aan de fantasie van de lezer.

Colca Canyon

Bijna overal langs de hele rand van de Canyon proberen vrouwtjes en kinderen dingen teverkopen. Maar ze gaan ook graag poseren voor een foto om daar dan vervolgens een paar solles voor te vragen.

Het warmwaterbad in Chivay

We rijden over een grote droge hoogvlakte, en vragen de taxichauffeur te stoppen bij de ´mirador´, een uitkijktorentje langs de Panamericana, de snelweg die geheel Amerika doorkruist. Vanaf de mirador zien we twee figuren in het landschap; twee Nazca figuren welteverstaan; de ´Boom´ en de ´Handen´. Tussen 300 en 900 na Christus heeft het Nazca volk zo´n achttien grote figuren en tientallen rechte lijnen in de stenen bodem van de hoogvlakte gekrast. Sommige figuren zijn maar liefst 80 meter lang, en de kaarsrechte lijnen 10 kilometer lang. De figuren en lijnen zijn pas in 1939, per ongeluk, ontdekt toen een Amerikaanse geleerde er met een vliegtuigje overheen vloog.

Er zijn veel, vaak exotische, theoriën over de bedoeling van de figuren en lijnen. Waren het landingsbanen voor vliegende schotels? Het meest aannemelijk is echter dat het een grote astronomische kalender is, waarmee het Nazca volk kon bijhouden wanneer de zon ookalweer het hoogste punt ging bereiken, en wanneer het tijd werd om de maïs te gaan zaaien, of de coca. Er is echter geen enkel bewijs dat die theorie klopt, omdat de volkeren tót de Spaanse verovering niet konden lezen en schrijven, wat vooral veroorzaakt werd doordat men nooit bedacht had dat het handig zou kunnen zijn om letters te verzinnen die samen woorden konden vormen. Tellen kon men overigens wel, met een ingenieus ´knopen in touwtjes´ systeem.

Op het vliegveldje van Nazca c.q. Nasca, zien we toeristen uit een klein vliegtuigje stappen, een mevrouw gooit een kotszakje weg, ziet lijkbleek, en waggelt naar de uitgang. Ze lijkt niet erg happy.

We stijgen op, en vermoeden het ergste voor onze evenwichtsorganen als we rondjes draaien boven Nazca figuur ´de Walvis´. Nog zeventien figuren te gaan. De piloot is erg vriendelijk en wijst op zijn plattegrondje vervolgens de diverse figuren aan waar we overheen vliegen. Hij wijst met de tip van de rechtervleugel aan waar we moeten kijken. De figuren zijn erg bizar. We zien o.a. de grote Kolibri, de Aap en de Spin. Het meest bijzonder is een kereltje dat zo´n achttienhonderd jaar geleden in een heuvel is gekrast en op een zwaaiende astronaut lijkt. We zwaaien vriendelijk terug. Waren het dan toch landingsbanen voor vliegende schotels?

De rondvlucht duurt zo´n drie kwartier en onze buiken houden zich gelukkig goed. Op de grond laten we voltrots ons certificaat tekenen als bewijs dat wij over de Nazca figuren zijn gevlogen. Geïnteresseerden willen we graag een kopietje van dat bewijs sturen.

In de middag rijden we naar een archeologische begraafplaats van een lokaal volk, de begraafplaats van Chauchilla. In the middle of nowhere, en in the middle van een kale droge vlakte, lopen we langs stukken schedels, fragmenten van botten, en andere overblijfselen. De honderden graven zijn namelijk in de loop der tijden leeggeroofd en niet alles is netjes op zijn plek in het juiste graf teruggelegd.

Zeven graven zijn gerestaureerd, en vanuit de open graven worden we aangegaapt door diverse mummy´s, die er prinsheerlijk in de schaduw bijzitten, soms met haar van drie meter lang. Voor het eerst vraagt iemand niet om geld als we een foto willen maken.

Aan het eind van de middag nemen we de avondbus naar Arequipa.

Vlieg hem erin:

Zien we daar een kolibri?

Zwaait dat rare mannetje naar ons?

Wat liggen we hier toch lekker.

Nou, ik ook hoor.

De enige echte mummy:

Waarschijnlijk lijkt het alsof er in Zuid-Amerika alleen maar prachtige witte stranden zijn, met aan de horizon schitterende bergen, op elke hoek een toprestaurant, en op straat alleen maar sympathieke mensen. Dan hebben we de schijn goed hoog gehouden. De werkelijkheid ligt namelijk toch iets anders. Zo zijn er hier:

• Loslopende honden; in elk dorp, in elke stad, lopen tientallen loslopende honden. Sommige vriendelijk, andere waarschijnlijk hondsdol, waardoor we inmiddels hebben begrepen waarom we toch echt een rabiës inenting nodig hadden.
  
• Vals geld; het is al meerdere keren voorgekomen dat we nietsvermoedend betaalden in dollars of de lokale valuta, en dat we het geld met een argwanende blik terug kregen. We hadden met vals geld betaald, wat we waarschijnlijk vlak daarvoor zelf van een taxichauffeur of andere lokale deugniet hadden gekregen.
  
• Foute wijken; in Ecuador viel het wel mee, maar in Lima, de hoofdstad van Peru, liepen we al snel de verkeerde kant op. We namen de brug naar de volkswijk Rimac, waar het gezellig druk leek, maar waar een aantal Peruanen ons met gebarentaal iets duidelijk wilde maken. Er werd een soort snijdende beweging gemaakt langs de keel, afwisselend wijzend naar ons en naar de wijk. We waren vervolgens zo laf om de wijk maar verder niet in te gaan. Sorry.
  
• Vuilnis op straat; ja, er ligt heel veel troep langs de kant van de weg, heel veel plastic zakken, plastic flessen, plastic rommel, en plastic afval. Wanneer iemand in de bus zijn flesje leeg heeft, dan gaat het door het raam naar buiten. De centra van de grote steden zijn overigens wel aardig schoon.
  
• Vreemde decoraties; de grotere huizen hebben meestal een stenen muur rondom het huis, met daarbovenop tientallen glasscherven. De gewone huizen zijn eigenlijk nooit officieel opgeleverd, want er onbreekt meestal nog een verdieping, dak of buitenmuur. Daar zou ´Eigen huis´ vast niet akkoord mee gaan.
  
• Er is ook ander leed, waar we zelf last van hebben; in de hotels hebben we onder de douche wel steeds warm water, maar het komt er nooit volgens de verwachte temperatuur uit. Men verwisselt hier vaak de betekenis van blauw en rood, waardoor we brandwonden oplopen als we onder de douche stappen. Bovendien is het douchegordijn altijd te kort of te lek, waardoor we met natte voeten moeten plassen.
  

Tot slot van dit drama nog het volgende; soms tref je hier onverwacht een dikke zwarte tor aan, met geschatte lengte van vijf centimeter, kleur zwart, en dan in de sok, ná het aantrekken. De geur van wandelsokken heeft blijkbaar toch fans.

Nu weer leuke verslagzaken... We zijn van Ecuador naar Lima gevlogen, om niet teveel tijd te verliezen in de bus. We passeren daarmee noord Peru, wat ook prachtig is, maar we hebben er geen tijd voor. Lima is even wennen, in vergelijking met Ecuador. Het is allemaal hectischer, groter, drukker, en de mensen zijn er veel assertiever richting de toerist. Een beetje te assertief, als ze ons op straat toch voor de zevende keer dezelfde menukaart voor de neus houden, en ons vertellen dat we echt bij restaurant ´De vergulde Inca´ moeten eten. In Lima wonen tien miljoen mensen, maar het kunnen er ook een paar miljoen meer zijn.

Lima is gesticht door Pizarro nadat hij de Inca´s rond 1500 had verslagen. Het centrum van de stad is heel fraai, met grote koloniale gebouwen, kerken en kloosters. Vooral de San Fransisco kerk c.q. klooster is bijzonder, mede door de menselijke beenderen en schedels die we in de catacomben zien. Er lagen 25.000 mensen begraven onder de kerk, waarvan de beenderen te zien zijn. Een soort mega spare ribs feestje.

We bezoeken vier interessante musea, waaronder het goudmuseum, waardoor we inmiddels uit het hoofd kunnen vertellen, welke volkeren vanaf 7000 voor Christus deze streken hebben bewoond, voordat de Inca´s de gehele regio tussen 1400 en 1500 na Christus onder de voet liepen, alvorens ze zelf rond 1500 door de Spanjaarden werden overmeesterd. 13 Spanjaarden, onder leiding van bovengenoemde Pizarro, hebben de aanzet gegeven tot de volledige verovering van Zuid-Amerika. De indianen stierven door de nieuwe ziektes, door de kogels van de Spanjaarden, of van de schrik omdat ze dachten dat de legende was uitgekomen die al eeuwen door indianenland rond ging; de grote witte man komt op een dag terug. De onderlinge verdeeldheid onder de indianen heeft de Spanjaarden ook geholpen, want de door de Inca´s overmeesterde indianen hadden een grotere haat tegen de Inca´s dan tegen de Spanjaarden. Kortom, het was best een tijdje rumoerig in Zuid-Amerika, voorover later meer.

Erg interessant waren de potten en vazen die gemaakt waren door het Moche volk. Een aantal daarvan was namelijk bedoeld voor sexuele voorlichting. Men was de tijd ver vooruit, getuige de vazen in de vorm van een vagina en de potten met Moche mannetjes die Moche vrouwtjes van achteren nemen.

In de huidige tijd zien we in de salsaclub ´Son de Cuba´ dat Peruanen c.q. Zuid-Amerikanen toch echt salsabloed hebben. We kijken er voorzichtig en bewonderd naar.

Om een beeld te krijgen van het centrum van Lima; Plaza del Armas.

Dit spreekt voor zich...

In Lima heeft Richard voor het eerst ceviche gegeten. Ceviche is typisch Zuid Amerikaans en bestaat uit rauwe vis in citroensap met kruiden. Het bleek erg lekker te zijn, en ik (Anje) moet toegeven dat ik het zelfs lustte. Dat terwijl ik niet echt van vis houd.